Snowy Mountains, Tadeusz K. i miasteczko rodem z XIX wieku

I oto nastał ten dzień, kiedy triumfalnie wjechaliśmy do Canberry. Stolica. No, z tym triumfalnym wjazdem to trochę przesadziłam ;) Po prostu wjechaliśmy do Canberry z zamiarem obejrzenia budynku parlamentu. Niestety, okazało się, że akurat ulice wokół tego cudnego przybytku są pozamykane - chyba przyjechał jakiś Oficjel przez wielkie O i okazało się, że nie tylko u nas pół miasta się w takim przypadku zamyka. Nie ukrywam, zniechęciło nas to całkiem do zwiedzania miasta, dokonaliśmy zatem szybkich poprawek w naszym GPS i pomknęliśmy w kierunku wybrzeża. Zdziwieni? Przecież miałam pisać o Śnieżnych Górach :) Nauczeni bolesnym doświadczeniem uznaliśmy, że nocleg w Śnieżnych Górach nie jest najlepszym pomysłem (dla naszych gardeł, nerek i innych wrażliwych części ciała), zdecydowaliśmy się zatem odbić na wybrzeże, tam spędzić kolejną noc i wcześnie rano ruszyć w Góry, zdobyć najwyższy szczyt i znowu uciec na nocleg jak najdalej od gór. Plan był bardzo dobry, z realizacją trochę słabiej, ale idźmy po kolei.

Po opuszczeniu stolicy (i zobaczeniu w niej dosłownie niczego) ruszyliśmy w kierunku oceanu. Sama droga była bardzo malownicza i co najciekawsze - prawie całkiem pusta. Przemknęliśmy przez Deua National Park, przez miejscowości o swojskich nazwach Moruya czy Narooma, finalnie lądując  w Candelo (niedaleko Bega), gdzie na przyjemnym bezpłatnym kempingu spędziliśmy noc. Co prawda kemping był bezpłatny, ale za to miał wielu mieszkańców - i to dość głośnych i pierzastych. Cóż, papugi były tu pierwsze :) Samo miasteczko też mnie zachwyciło - wyglądało trochę jak przeniesione z innych czasów. Stara poczta, stał nawet (jako rekwizyt i słup ogłoszeniowy) stary samochód. Jak widać, nic się tutaj marnować nie może.

Rano szybko się zgarnęliśmy i ruszyliśmy w kierunku Gór Śnieżnych (tak, wiem, że powtarzam ciągle tę nazwę, ale muszę przyznać, że mnie zafascynowała. No bo jakże to tak - śnieg w Australii???). Przez miasteczko o cudnej nazwie Jindabyne :) dotarliśmy w końcu do Thredbo, czyli australijskiego Zakopanego. Naprawdę. Jest to najlepsze miejsce na zimowe wakacje (w lipcu, a jak), bowiem można tu wówczas ponoć pojeździć na nartach. Na własne brązowe oczęta widziałam napisy SKI School i kilka wyciągów. Do tego sklepy z ciepłą odzieżą i nawet ze sprzętem. Oczywiście latem (w styczniu) całość funkcjonuje jako miejsce wypadowe na przechadzki w góry.

Samo Thredbo mieści się na terenie Parku Narodowego Kościuszki, do którego wjazd jest płatny (jedna doba to koszt 18 dolarów za samochód). Opłaty dokonuje się na drodze z Jindabyne do Thredbo - przygotowane są do tego bramki, nikt się zatem nie prześliźnie. Na terenie parku należy uważać na różne zwierzęta, w tym strusie, nam jednak nie udało się żadnego tutaj zobaczyć. Niestety  ;( Baza noclegowa w okolicy jest dość spora, mnóstwo hoteli i hotelików, dostępne są również dwa darmowe kempingi (Diggins Campground i Ngarigo). Nie byliśmy na żadnych z nich, ale oba miały dość dobre opinie w internecie, jest to więc ciekawa alternatywa dla drogich pokoi w hotelach. 

Największą atrakcją w samym Thredbo jest oczywiście Góra Kościuszki - najwyższa góra Australii o "imponującej" wysokości 2.228 m.n.p.m. Góra została ochrzczona na cześć naszego bohatera narodowego przez polskiego podróżnika i odkrywcę Pawła Strzeleckiego, który jako pierwszy (przynajmniej według historycznych kronik) zdobył ten szczyt, a jego rzeźba skojarzyła mu się z krakowską górą o tej samej nazwie. Swoją drogą, rozmawiając z miejscowymi i próbując wymówić "Kosciuszko Mountain" na angielską modłę trzeba się liczyć z tym, że tego nie zrozumieją :) Australijska wymowa brzmi jak "Koz(y)joskou", albo wręcz w skrócie "Koz".

Na Górę Kościuszki można się dostać dwojako: przejść szlakiem z Doliny Charlotte (10 km w jedną stronę, do lat 70-tych można było nawet tędy dojechać prawie na sam szczyt samochodem), albo wjechać wyciągiem na pobliską górę w Thredbo i zrobić sobie 13 km spacer (łącznie 13 km, w jedną stronę 6,5 km). Koszt wjazdu na górę to 35 dolarów od osoby za przejazd w dwie strony. Można oczywiście wjechać na górę i potem zejść na dół, ale różnica jest niewielka (29 dolarów od osoby), a sama trasa w dół wynosi mniej więcej 4 km. Kolejka działa do godz. 17, trzeba się zatem spieszyć, żeby zdążyć na ostatni zjazd. Trasa "na górze", czyli 13 km, jest przewidziana na 4-6 godzin; nam udało się ją zrobić w 3,5 h, dzięki czemu zdążyliśmy zjechać kolejką również na dól. Oczywiście osobiście wolałabym jeszcze trochę posiedzieć na górze, pochodzić, pokontemplować przyrodę, ale niestety - ze względu na zapowiadaną na noc temperaturę w górach (5 stopni) musieliśmy oddalić się jak najbardziej od strzelistych szczytów, żeby nie zamarznąć w naszym małym namiocie.

Sama trasa jest przepiękna - przypomina trochę chodzenie po Bieszczadach, połączone z widokami z Norwegii. Nie jest trudna, ma tylko kilka troszkę ostrzejszych podejść, ale każdy jest spokojnie w stanie wdrapać się na szczyt Góry Kościuszki. Widzieliśmy małżeństwo z wózkiem (to odradzam, miejscami są schody), widzieliśmy również młodą parę z na oko rocznymi bliźniakami w nosidełkach.

Do przejścia trasą zachęcają widoki: łąki pokryte różnobarwnymi kwiatami, małe strumyki szemrzące od wieków te same opowieści, strzeliste wzgórza na odległym horyzoncie czy ukryte jeziorka, które z zaskoczenia wyłaniają się za zakrętem. Warto. Naprawdę - warto. Ponoć trasa z Doliny Charlotte jest jeszcze bardziej malownicza - następnym razem postaramy się nią przejść, teraz zabrakło niestety czasu.

Ach, poezja mi w duszy zagrała, kiedy tak kroczyłam sobie radośnie w górach przypominając sobie czasy licealne, kiedy to człowiek zwinny jak kozica (wszystkich znajomych, którzy wówczas ze mną chodzili po górach uprasza się o nie weryfikowanie tej wizji tekstami w stylu "raczej wlokłaś się za nami jak stara chabeta") biegał po Kopie, Jaworzynie Krynickiej czy Szrenicy. Ech.

Uduchowieni kontaktem z boskimi górami (pradawni bogowie Australii musieli mieć dobry humor w dniu, kiedy tworzyli te widoki) ruszyliśmy w kierunku wybrzeża. Naszym celem było Melbourne, po drodze zaś chcieliśmy zajrzeć jeszcze nad ocean. Melbourne. Miasto, w którym właśnie rozpoczynało się Australian Open. O tak, byłam gotowa na to spotkanie. Ale nim tam dotarliśmy, spotkała nas ciekawa noc. To już jednak zupełnie inna historia...